BEGRAVEN OP ALGEMENE BEGRAAFPLAATS IN COEVORDEN.
Graflokatie: Perk 2 nr. 1345.
Andres Mol van de Gemeente Coevorden maakte op 2 november 2012 een graffoto.

FRAGMENT UIT HET BOEK “JONGENSJAREN” VAN KLEINZOON, SCHRIJVER MARTIN BRIL:
. . . . . Mijn grootmoeder, oma van vaderskant, woonde in een nieuwbouwwijk van Coevorden, vlak buiten de oude citadel, niet ver van de beroemde watertoren. Volgens de kaart heet die wijk Poppenhare, maar dat is een naam die ik in mijn jeugd nooit heb gehoord. De straat waar ze woonde, heette Vincent van Goghstraat. Omliggende straten waren ook genoemd naar de oude schilders, je zou dus bijna zeggen dat het de Schilderswijk was waar mijn oma woonde. Laat ik kort op haar ingaan - mijn oma. Zij was een kleine, kranige vrouw, met vier zonen, en een dochter die bij haar inwoonde met een buitenechtelijk kind, dat wil zeggen: er hoorde geen vader bij dat nichtje. Een van oma's zonen was naar Amerika geëmigreerd, een ander woonde in Maastricht, met de derde was ze gebrouilleerd, en de vierde was mijn vader. Een opa was er niet, die stierf in het jaar dat ik werd geboren, in 1959 dus. Het schijnt dat ik erg op hem lijk, maar ik heb hem nooit gezien, behalve dan op foto's die bij oma op het dressoir stonden. Een man in uniform, 'heit' noemde oma hem, hoewel ze niet Fries was maar Duis, en opa, een Groninger in hart en nieren, in Zandvoort had leren kennen. . . . . 
. . . . . In mijn herinnering had Coevorden een aanzienlijk centrum, was het haast een stad. Maar bij terugkomst, vijfentwintig jaar later, bleek het klein en bedompt, op het levenloze af. De gebruikelijke winkelstraten, een oud Kruithuis, een oude kerk, de al genoemde watertoren. Verder weinig, en veel dat aan het naburige Duitsland deed denken. Misschien woonde oma daarom hier wel; zij kwam tenslotte uit Koblenz, aan de Rijn, 350 kilometer verderop. Tot slot bracht ik een bezoek aan haar graf, en dat van mijn grootvader. Daartoe moest ik langs een industrieterrein waar de straten Disk, Modem en Internet heetten. Het kerkhof zelf was groot, en de graven waren aan het verzakken. Er werd dus hard gewerkt om de lijken weer waterpas te krijgen. Mijn grootouders vond ik achter een enorme conifeer. Ze waren, meldde de steen, in Jezus ontslapen, maar het graf zag er slecht onderhouden uit.
Als gezged, de plaatsen van je jeugd, daar moet je mee oppassen, net als met graven - die brengen niet het beste in een mens naar boven. Ik stond een tijdje onder de druilende conifeer naar het graf te kijken. Een paar zomerse zondagen in Coevorden, aan de karpervijver van De Schans, vlogen nog voorbij. Ik zag mezelf in korte broek, mijn vaders auto, oma zittend op haar balkonnetje. Vooral zag ik het Stieltjeskanaal, de ophaalbruggen en de vissers op zondagmiddag langs de oever. Een andere wereld, ver weg en dichtbij tegelijk.