Family Card - Person Sheet
Family Card - Person Sheet
NameMeike de Vlas 
, 162267
, 162267Birth9 Sep 1942, Ameland, Holland
Death8 Oct 2022
FatherBertus de Vlas , 162268 (1914-1978)
MotherElisabeth Kooij , 162269 (1916-2005)
Notes for Meike de Vlas
IK BEN IN HET BEZIT VAN HET VOLGENDE ARTIKEL, HIER DE BELANGRIJKSTE GEGEVENS ERUIT:
SPORTGESCHIEDENIS.NL:
12 OKT 2022
MEIKE DE VLAS OVERLEDEN, DE BESTE VROUW TIJDENS DE ELFSTEDENTOCHT VAN 1963
De voormalige roeister Meike de Vlas is overleden, tachtig jaar oud. Zij deed in 1963 mee aan de Elfstedentocht en was daar toen de beste vrouw. Marnix Koolhaas en ik spraken haar in 2002 over haar liefde voor de sport.
“Ik heb hier een stempelkaart uit 1941, van mijn vader: Bertus de Vlas uit Leeuwarden. Hij heeft dus ook aan de Elfstedentocht meegedaan. Hij is in 1978 overleden, en een week voor zijn overlijden gaf hij mij zijn kaart en zijn kruisje.
Hij schaatste altijd. Eén keer reed ik hem eruit, en hij kwam doodvermoeid thuis op de bank. Toen moest hij erkennen dat hij verslagen was. Dat vergeet ik nooit meer. Mijn tante, Seike de Vries-Kooi, heeft ook een keer de tocht uitgereden, samen met haar man. Die kruisjes hingen bij haar later aan de schoorsteenmantel. Vroeger werden die kruisjes eigenlijk niet naar voren gehaald, en zag je ze nooit.
Mijn vader was dierenarts. In de oorlog woonden we op Ameland. Daar ben ik op 9 september 1942 geboren. Ik ben de oudste van zes kinderen. De tweede was een zoontje, die jong is overleden. Daarna kwamen er vier meisjes, dus ik ben opgegroeid met vier zusjes. We waren protestants.
Mijn ouders waren geen Amelanders, dat waren Friezen. Want Amelanders zijn geen Friezen. Ze spreken ook geen Fries. In de oorlog was Ameland ook een beetje een vergeten gebied. Na de oorlog, toen ik vier jaar was, zijn we naar wal gegaan. Ik ben toen in Zwolle opgegroeid en op school gegaan . . . .
. . . . Mijn tante heeft me ingeschreven voor de Elfstedentocht van 1963. Toen ik over de tocht hoorde, belde ik haar op: “Ik wil graag aan die Elfstedentocht meedoen.” Ik volgde toen in Groningen een opleiding voor fysiotherapeut, en met de Kerstdagen hielp ik mijn tante in de bakkerij.
Er was absoluut geen weerstand in mijn omgeving om mee te doen. Ik was altijd in training met roeien, en ik pikte dit gewoon mee. Ik kreeg van iedereen goede raad en waarschuwingen. Maar niemand vertelde me hoe lastig het was als je moest plassen. Dan moest je van de baan af. De kerels hadden het daarbij veel makkelijker. Ik ging toen ook maar gewoon naast de baan zitten en hupsakee! Klaar! Je stoorde je er niet aan als mensen dat zagen. Maar dat was wel even wennen.
De dag voor de tocht zaten we in een hotel bij het station, en zagen we iedereen binnenkomen. Er waren ook een paar dames bij. Die dag hebben we nog een eindje geschaatst.
’s Morgens om zes uur trok ik de schaatsen aan en vertrok. Mijn schoenen zijn daar verdwenen. Die liet je achter en waren daarna weg. Ik had veel roeikleren aan, teveel eigenlijk. Die stopte ik in mijn rugzak. Die rugzak heb ik in Witmarsum aan vrienden van mijn ouders gegeven. Die stonden daar langs de baan. Voor onderweg had ik ook nog chocolade, maar die werd te hard. En suikerklontjes. Die waren lekker. De doping die ik toen gebruikte was de warme Rivella, die je onderweg kreeg. Dat was zo lekker . . . .
. . . . Na Franeker werd het donker, maar het ging nog allemaal prima. Wel begon het te waaien, en de sneeuw kwam op. Om kwart voor zes kwamen we bij Vrouwbuurstermolen. Daar stonden een hele hoop mensen op het ijs. Die hielden ons tegen. We moesten van het ijs af, er zou verder nauwelijks meer te schaatsen zijn. We wisten toen ook niet of er al een winnaar binnen was. Ik werd daar afgestempeld, en dat was het einde van mijn tocht. Achteraf hoorde ik dat er twee mensen uit mijn groep toch doorgebroken zijn, en dat die het gehaald hebben, maar ik weet het niet echt zeker.
JOLSTAD.VAREMINNESIDER.NO:
Meike de Vlas
05.09.1942 - 08.10.2022
Vår gode og viljesterke Mormor, Mamma og Meike har forlatt oss. Onze lieve en wilskrachtige Oma, Mamma en Meike heeft ons verlaten.
Et langt og innholdsrikt liv har ebbet ut. Hun sa hun skulle ut og ro og svømme. Tar vi ikke feil skal hun også gå lange turer på skøyter eller ski, eller kanskje en seiltur.
SPORTGESCHIEDENIS.NL:
12 OKT 2022
MEIKE DE VLAS OVERLEDEN, DE BESTE VROUW TIJDENS DE ELFSTEDENTOCHT VAN 1963
De voormalige roeister Meike de Vlas is overleden, tachtig jaar oud. Zij deed in 1963 mee aan de Elfstedentocht en was daar toen de beste vrouw. Marnix Koolhaas en ik spraken haar in 2002 over haar liefde voor de sport.
“Ik heb hier een stempelkaart uit 1941, van mijn vader: Bertus de Vlas uit Leeuwarden. Hij heeft dus ook aan de Elfstedentocht meegedaan. Hij is in 1978 overleden, en een week voor zijn overlijden gaf hij mij zijn kaart en zijn kruisje.
Hij schaatste altijd. Eén keer reed ik hem eruit, en hij kwam doodvermoeid thuis op de bank. Toen moest hij erkennen dat hij verslagen was. Dat vergeet ik nooit meer. Mijn tante, Seike de Vries-Kooi, heeft ook een keer de tocht uitgereden, samen met haar man. Die kruisjes hingen bij haar later aan de schoorsteenmantel. Vroeger werden die kruisjes eigenlijk niet naar voren gehaald, en zag je ze nooit.
Mijn vader was dierenarts. In de oorlog woonden we op Ameland. Daar ben ik op 9 september 1942 geboren. Ik ben de oudste van zes kinderen. De tweede was een zoontje, die jong is overleden. Daarna kwamen er vier meisjes, dus ik ben opgegroeid met vier zusjes. We waren protestants.
Mijn ouders waren geen Amelanders, dat waren Friezen. Want Amelanders zijn geen Friezen. Ze spreken ook geen Fries. In de oorlog was Ameland ook een beetje een vergeten gebied. Na de oorlog, toen ik vier jaar was, zijn we naar wal gegaan. Ik ben toen in Zwolle opgegroeid en op school gegaan . . . .
. . . . Mijn tante heeft me ingeschreven voor de Elfstedentocht van 1963. Toen ik over de tocht hoorde, belde ik haar op: “Ik wil graag aan die Elfstedentocht meedoen.” Ik volgde toen in Groningen een opleiding voor fysiotherapeut, en met de Kerstdagen hielp ik mijn tante in de bakkerij.
Er was absoluut geen weerstand in mijn omgeving om mee te doen. Ik was altijd in training met roeien, en ik pikte dit gewoon mee. Ik kreeg van iedereen goede raad en waarschuwingen. Maar niemand vertelde me hoe lastig het was als je moest plassen. Dan moest je van de baan af. De kerels hadden het daarbij veel makkelijker. Ik ging toen ook maar gewoon naast de baan zitten en hupsakee! Klaar! Je stoorde je er niet aan als mensen dat zagen. Maar dat was wel even wennen.
De dag voor de tocht zaten we in een hotel bij het station, en zagen we iedereen binnenkomen. Er waren ook een paar dames bij. Die dag hebben we nog een eindje geschaatst.
’s Morgens om zes uur trok ik de schaatsen aan en vertrok. Mijn schoenen zijn daar verdwenen. Die liet je achter en waren daarna weg. Ik had veel roeikleren aan, teveel eigenlijk. Die stopte ik in mijn rugzak. Die rugzak heb ik in Witmarsum aan vrienden van mijn ouders gegeven. Die stonden daar langs de baan. Voor onderweg had ik ook nog chocolade, maar die werd te hard. En suikerklontjes. Die waren lekker. De doping die ik toen gebruikte was de warme Rivella, die je onderweg kreeg. Dat was zo lekker . . . .
. . . . Na Franeker werd het donker, maar het ging nog allemaal prima. Wel begon het te waaien, en de sneeuw kwam op. Om kwart voor zes kwamen we bij Vrouwbuurstermolen. Daar stonden een hele hoop mensen op het ijs. Die hielden ons tegen. We moesten van het ijs af, er zou verder nauwelijks meer te schaatsen zijn. We wisten toen ook niet of er al een winnaar binnen was. Ik werd daar afgestempeld, en dat was het einde van mijn tocht. Achteraf hoorde ik dat er twee mensen uit mijn groep toch doorgebroken zijn, en dat die het gehaald hebben, maar ik weet het niet echt zeker.
JOLSTAD.VAREMINNESIDER.NO:
Meike de Vlas
05.09.1942 - 08.10.2022
Vår gode og viljesterke Mormor, Mamma og Meike har forlatt oss. Onze lieve en wilskrachtige Oma, Mamma en Meike heeft ons verlaten.
Et langt og innholdsrikt liv har ebbet ut. Hun sa hun skulle ut og ro og svømme. Tar vi ikke feil skal hun også gå lange turer på skøyter eller ski, eller kanskje en seiltur.